เสียงวรรณยุกต์ คือ เสียงแท้หรือเสียงแปร
ซึ่งผู้เปล่งทำให้เป็นเสียงสูง ๆ ต่ำ ๆ อย่างเสียงเครื่องดนตรี ปรากฏเป็น กอ, ก่อ, ก้อ,
ก๊อ, ก๋อ เป็นต้น นอกจากนั้นยังมีการสร้างรูปอักษรขึ้นแทนระดับเสียงสูงต่ำ
เรียกว่า รูปวรรณยุกต์
- ลักษณะของเสียงและรูปวรรณยุกต์
- เป็นเสียงที่มีระดับเสียงสูงต่ำประดุจเสียงดนตรี
- คำที่มีเสียงวรรณยุกต์ต่างกัน
ความหมายจะต่างกันออกไปด้วย
- เสียงวรรณยุกต์จะเป็นเสียงก้อง
เพราะเกิดจากการสั่นสะเทือนของเส้นเสียง
ถ้าเส้นเสียงสั่นสะเทือนมากจะเป็นเสียงสูง ถ้าสั่นสะเทือนน้อยจะเป็น
เสียงต่ำ
- เสียงวรรณยุกต์ในภาษาไทยมีจำนวน
5 เสียง ดังนี้
- เสียงสามัญ
เช่น กา จาน ดาม
- เสียงเอก
เช่น ก่า ป่า หัด
- เสียงโท
เช่น ก้า บ้าน วาด
- เสียงตรี
เช่น ก๊า ค้า ฟัก
- เสียงจัตวา
เช่น ก๋า ฝา หู
- เสียงวรรณยุกต์ทั้ง 5 เสียง
มีรูปใช้แทนเสียงเพียง 4 รูป รูปวรรณยุกต์ 4 รูป มีดังนี้
- เรียกว่า
ไม้เอก
- เรียกว่า
ไม้โท
- เรียกว่า
ไม้ตรี
- เรียกว่า
ไม้จัตวา
- คำทุกคำจะต้องมีเสียงวรรณยุกต์เสมอ
แม้ไม่มีรูปวรรณยุกต์กำกับก็ตาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น